Kaçıyorum…
Betonların, kargaşanın, stresin, gerginliğin ve en önemlisi de insanların olmayacağı huzur dolu bir yere.
Patika yolun sonunda arabamdan inip görkemli ağaçların, rengârenk kır çiçeklerinin olduğu ormana doğru yürüyorum. Tatlı bir rüzgâr yanağıma hoş geldin dokunuşu konduruyor. Dans eden yaprakların hışırtıları kuşların cıvıltılarına karışıyor. İlerledikçe daha önce hiç görmediğim çiçeklerin kokuları başımı döndürürken; arıların, hangisinden bal alsam der gibi koşturmacalarını fark ediyorum.
Biraz daha gidiyorum neler görebileceğimi merak ederek. Uzaktan sakin dalga sesleri geliyor. Sese doğru ilerlemeye başlıyorum ve bu arada gördüğüm muhteşem çiçeklerden küçük bir demet yapıyorum. Her birinin kokusu o kadar güzel ki, böyle güzel kokuların en lüks parfümlerde bile olamayacağını düşünüyorum.
Güneşin ışıkları, ağaçların arasından kırılarak gelirken sadece etrafı değil beni de aydınlatıp ısıtıyor. Ağaçların dallarında oynayan sincaplar ile kendilerine de yer verilsin isteyen serçeler arasında tatlı bir çekişme var sanki.
Sonunda ağaçların seyrekleşip çiçeklerin yol gösterdiği, sakin dalga seslerinin sahibi olan huzur gölüne ulaşıyorum.
O kadar temiz, duru, dingin ve sakin görünüyor ki daha önce hiç kimse tarafından keşfedilmemiş, beni beklemiş gibi. Göz alabildiğine nilüferler arasında görünen minik kurbağalar, balıklarla arkadaş olmuşçasına sohbet ediyorlar. Beyaz kelebekler, uğur böcekleri, yusufçuklar… Her şey o kadar dengeli, huzurlu ve ahenkli ki kendimi gölün sularına bırakıp sonsuza dek bu ortamın parçası olmak ve kaybolmak istiyorum.
Tam bu duygularla gölün kıyısına yaklaşırken arkamdan gelen sese dönüyorum. Bembeyaz, güçlü ve kendinden emin adımlarla gelen bir Unicorn. Sevgi ve şefkatle yaklaşan bu muhteşem güzelliğe dokunmak için tam elimi uzatıyor ve uyanıyorum…
