Ve "sorun sende değil bende" ile bitiririz ki; vicdanımız rahat etsin. Ben neden mi bendeki seni bitirmiyorum hiç? Çünkü bitireceğim bir şeye başlama zahmetine sokmuyorum kendimi. Bitirmek çok kolay, başlamak/başlatmaksa çok zahmetli.

Bir şeye yada birine başlama enerjisi bulamıyorum içimde kolay kolay. Bulunca da dibine kadar kullanıp tüketiyorum yarına çıkacağım makul olmayan şüpheli bulunduğundan. Makul olmayan şüpheli dedim, çünkü bir ömrü kaç nefes sonra tüketeceğini bilmeden yaşamaya mahkum edilmek kadar adaletsiz ne olabilir ki? İnsan ömrü ve bilinci baştan sakat...

Böyle devasa bir bilinmeyene karşı durabilmek için, son kullanma tarihinden emin olduğu bir şeyi yada birini başlatma gayretiyle sürdürüyor insan ırkı hayatını. Çoğunluk, evlenip çocuk yapma az bilinmeyenli denkleminin bir bilineni olarak konumlandırıyor kendini. Zira genel geçer uygun bulunmuşluk her zaman emniyetlidir. Ben seni başlatmıştım kendimde, çok bilinmeyenli bir denklemin en bilinmez bilinmeyeni olduğunu düşündüğümden. Zira beni nereye götüreceğini kestirememeliydim, başlama enerjimi kaybetmemek için...

Son nefesimin miad tarihi kadar bilinmez olsundu senden bana gelecek şey yada gelmeyecek... Hep doğruları söyleyen bir yalansızlıkta bile belirsiz olmalıydı güzergahımız... Her an yeniden başlıyormuş gibi heyecanlı ama tüketmişlikten üreyen ölümden uzak. Uzak. Uzak kalmamalıydık senle ikimiz; uzaklara gitmeliydik... Ölü olan her şeyden uzaklaşıp orada ölmeliydik birbirimizi tüketmeden. Birbirimizi bitiremeden daha, ölmeliydik. Bu kadar tanıdık olmamalıydın bana hiçbir zaman. Bu kadar olağan, bu kadar standart, bu kadar "herkes gibi" olmamalıydın.

Ömrümün son nefesi kadar yabancı kalmalıydın sen bana.