Çünkü sen, yaşamak için başka bir insanın seni sevmesine ihtiyaç duyuyorsun. Fakat ben duymuyorum. O kadar muhtaçsın ki kendin dışındaki biri tarafından sevilmeye, benim ne hissettiğimi anlamıyorsun bile. O kadar çok uzaksın ki benim sevilmeye ihtiyaç duymama hissiyatıma, bir başkası tarafından sevilmeye ihtiyaç duyulmaksızın yaşanabileceğine olasılık bile tanıyamıyorsun...
Senin ve diğer bütün insanların "evet sadece insanların" kişiliğime katkısı düşüncelerimi harekete geçiriyor olmanızla sınırlıdır. Duygularımı mı? Onları menekşeler harekete geçiriyor misal, arabalara havlayan köpekler gibi, gülümsüyorum...

ve Sen!

Bakıyorum sadece, senin bana baktığın gibi ben de sana bakıyorum, aptal aptal bakıyorum. Anlamasam bakmam evet. Bakışmanın en aptal halini yaşıyoruz. Sen de beni anlasan misal...
"Bakışmanın en akıllı halini yaşayacağız." dedi kadın.
Kadın, sevmenin sevilmekten daha doyurucu olduğuna inanıyordu. Kendini, sevilmeye değil sevmeye borçluydu. Hediye almaktan değil de hediye vermekten mutlu olmak gibi bir şey işte...
Fırtına rüzgarın anneannesi, lodos ise oğlu idi. Rüzgarın babası yoktu. 
Rüzgar bir çeşit İsa’ydı. Ama dişi bir İsa. Fırtına üflediğinde rüzgar, rüzgar üflediğinde lodos esiyordu...