Yaşantımız boyunca hayatımızda olup da kaybettiğimiz her şey ve herkes;  kalbimizde bir iz,  bir sızı ve bir boşluk bırakır.

Bazen kaybettiğimiz o kadar değerlidir ki veya biz kalbimizde ona öyle özel bir yer ayırmışızdır ki sadece onu kaybetmeyiz, aynı zamanda kayboluruz da...  

Hiç dipsiz bir kuyuda sürekli düştüğünüzü hissettiniz mi?  Elektriklerin birdenbire kesilip karanlıkta kaldığınız ve nereye gideceğinizi, ne yapacağınızı bilemediğiniz oldu mu? Sakin bir okyanusta,  bildiğiniz rotanızda giderken aniden çıkan fırtınayla dev dalgalar arasında kalıp geminizin alabora olduğunu düşünün. Dünyanızın büyük bir depremle çatırdadığını,  hayatınıza bildiğinizin dışında bambaşka bir pencere açıldığını. Bence kaybedince kaybolmak böyle bir şey…

Ne kadar gitmesin,  geri gelsin, desek de çaresizce çabalasak, uğraşsak da biten bitmiş,  giden gitmiştir. Bazen yakıp yıkarak bazen de minnet duyularak ama yerinde hep kocaman bir özlem, hasret bırakarak.

Artık gelecekte sadece anılarda ve dualarda yaşatmaktan başka çaremiz yoktur.

Peki insan böyle bir acıyı yaşadıktan sonra hayatına kaldığı yerden devam edebilir mi? Kaybolduğu yerden çıkıp tekrar yolunu bulabilir mi?

Ya da hayat bize bu acıyı unutturabilir mi?

Yaşadığımız hiçbir acıyı unutmayız. Bir söz, bir bakış, bir duruş veya anlık bir durum bize kaybımızı hemen hatırlatır. Dinlediğimiz bir şarkıdır belki de bizi alıp anılar diyarına götüren. Küllenmeye çalışan ateşimiz tekrar alevlenir, kabuk tutmaya yüz tutmuş yaramız tekrar kanar. Özlem dolu derin bir iç çekişle kabullenmek zorunda olduğumuz gerçeğini kendimize tekrar tekrar hatırlatırız.

Hayat;  bize acımızı unutturmaz. Belki zamanla hafifletir ama doğrusu, bizi acımızla yaşamaya alıştırır.

Benim tek avuntum; onların çok güzel bir yerden bizi görebildiklerini düşünüp, zamanı geldiğinde tekrar birbirimize kavuşacağımıza ve hasretle sarılacağımıza inanmak.

Siz acınızla nasıl başa çıkıyor, kendinizi nasıl avutuyorsunuz? Yoksa siz de kaybedince kaybolanlardan mısınız?